Tim Grimm & Jan Lucas feat. Eric Lambert

To see ourselves as others see us

Sommige artiesten vertegenwoordigen een vaste waarde en laten we regelmatig terug keren op ons podium. Tim Grimm is zo iemand. Deze man maakte jaren geleden zijn Europese debuut op dat zelfde podium. Het is een mooie ervaring om iemand in de loop der jaren steeds beter te leren kennen en zich als artiest te zien ontwikkelen. In dit geval als muzikant. Tim heeft een druk en gevarieerd leven als acteur, farmer, schrijver concertorganisator en ik zal er vast nog wel een vergeten. Tim toerde eerst alleen en later met zowel zijn zoon Connor als zijn vrouw Jan. Inmiddels blijkt de jongste zoon Jack, die na een lange fase van puberaal verzet, waarin hij niets wilde weten van muziek, zich inmiddels schijnt te hebben ontwikkeld tot waarschijnlijk de meest begaafde (Multi instrumentalist) muzikant van de hele familie. Zoals het kinderen betaamt, neemt hij het zijn ouders kwalijk dat ze hem niet eerder hebben ingewijd. Iets waar Tim en Jan niet zonder enige ironie, smakelijk over vertellen. Overigens staat het plan om de volgende keer met de gehele familie te toeren, al in de steigers. We kijken er naar uit. Zo hebben we Tim en zijn familie door de jaren fasegewijs leren kennen. Het weerzien was hartelijke en één van oude bekenden. Tim fungeerde deze keer ook als reisleider van een groep Amerikanen die onder zijn bezielende leiding meer van Nederland wilde zien. Het gezelschap had In the Woods uitgekozen om Tim ook muzikaal aan het werk te zien. De avond ging van start met de maaltijd in gezelschap van alle leden van de groep.

Tim is een observator pur sang en weet deze gave om te zetten in teksten die hout snijden en je mee laten kijken door zijn ogen. Daarnaast weet hij dit op meesterlijke wijze in een song te gieten en door zijn jarenlange acteurs ervaring ook nog eens op een aansprekend wijze voor het voetlicht te brengen. De gouden combinatie werd gekleurd door het gevoel van een thuiswedstrijd voor Tim en Jan aangevuld met een zeer bedreven blue grass gitarist Eric Lambert uit het reisgezelschap. Eric bleek niet meer nodig te hebben dan wat gehaaste rehearsals in de kleedkamer om naadloos de songs een extra kick te geven. Voor de vaste bezoekers van Tim’s concerten was het een bijzondere ervaring om de andere dynamiek die dit veroorzaakte te mogen aanschouwen. Het spetterde letterlijk tussen Tim en Eric, vaak stevig aangemoedigd door Jan. In de song “Richie” was het meest zichtbaar hoe hoog het gehalte improvisatie was, toen Eric de song aangreep om Johnny Cash te introduceren, wat Tim zichtbaar verraste, maar waar hij wel gelijk op anticipeerde. Muzikanten die samenvloeien in het spel is waar we het voor doen was de gedachte bij dit schouwspel.

Verteller Tim adequaat aangevuld door Jan, nam ons mee naar Ierland en vertelde over “Hungry Grass”, de plek die als zodanig werd aangeduid als de plek waar mensen zijn overleden. Ontstaan tijdens de grote hongersnood, toen velen zijn gestorven of gevlucht naar de USA. Het jongetje wat al bedekt met zand in het massagraf lag, nog bleek te leven en werd bevrijd, maar door de shovel die boel letterlijk aan stampte, waren zijn benen voor altijd beschadigd. Deze overlever ging als wandelende poëet van stad naar stad, met twee benen die allebei een kant uit wezen. Door hem gekscherend omschreven als de één wijst naar het westen en de ander naar het oosten. Het verhaal over zijn “intergenerationele gitaar”, gebouwd uit de planken van de kastanje boom van zijn grootvader, de planken weer bewaard door zijn vader en op de gitaar een tekening verwerkt van zijn Tim zijn zoon. De observaties van een fietstocht in Amsterdam en het bezoek aan het Anne Frank huis, hadden we jaren geleden als primeur gehoord, maar wat blijft het een mooie song en goed voorbeeld van Tim’s manier van werken.
Tim haalde nog even Eric Taylor aan die de song “Cover These Bones” van hem had gecoverd, waar hij trots op was en vanavond coverde hij de song: “Joseph Cross”, van Eric Taylor, allebei de songs hebben als thema het lijden van de “Native Americans”, alleen spelen ze zich af in een ander tijdperk. Er zat een eeuw tussen. Waarmee hij alleen maar wilde aan geven hoe ernstig en ingrijpend de problematiek is. Tim heeft niet alleen oog voor deze geschiedenis, maar deelt met ons ook het belang van Woody Guthrie en bijvoorbeeld Ramblin’Jack Elliot met wie hij regelmatig heeft getoerd. De samenwerking op het podium met een zeer geïnspireerde Eric die af en toe niet onverdienstelijk wat backing vocals voor zijn rekening nam en Tim en Lucas vol energie en plezier resulteerde in een staande ovatie van het publiek.
Er was weinig tijd om na te praten deze keer, de groepsleden hadden last van hun jet lag en moesten naar bed. Wij blijven achter met een andere blik op de wereld, omdat we even mochten mee kijken met Tim.
 

1.The Back Fields [Tim Grimm/Jan Lucas]

2.King Of The Folksingers
3.The Lake
4.How Beautiful Upon The Mountain [Tom Paxton]
5.Down The Road
6.Lady Maisry [traditional]
7.The Hungry Grass
8.Blame It On The Dog

1.Better Days
2.Sowin’ On The Mountain [traditional]
3.Heaven [Jason Wilber]
4.Whippoorwill
5.Joseph Cross [Eric Taylor]
6.Richie, contains part of ‘I Walk The Line’[Johnny Cash] and ‘Ring Of Fire [June Carter/Merle Kilgore]
7.Coyote’s Dream
8.Anne In Amsterdam
9.The People’s Highway

All tracks by Tim Grimm except where noted
Tim Grimm|vocals, acoustic guitar
Eric Lambert|acoustic guitar, vocals
Jan Lucas|harmonica, vocals