Saturday Meltdown Festival/ CRS Roadshow

Saturday Meltdown/CRS Roadshow

Het was een gure en herfstachtige dag. Regen, mistig en eigenlijk de hele dag donker. Kortom een ideale dag om in intieme sfeer met gelijkgestemden te luisteren naar kwaliteits muziek. Helaas waren er te weinig mensen met een vooruitziende blik. Je hoeft geen rocket- scientist te zijn om alleen al gekeken naar de line-up te weten dat het een hele mooie dag zou gaan worden. Het al oude credo; “de thuisblijvers hadden weer geen gelijk”, ging hier dan ook op. Daarnaast waren er mensen die de reis uit Duitsland hadden gemaakt nadat ze lucht hadden gekregen van het programma. De artiesten druppelden één voor één voor binnen en het inmiddels aanwezige publiek kon nog deels meegenieten van de diverse soundchecks.

De sfeerverlichting aan, verwarming hoog kop koffie of alvast een bockbiertje in de hand trapten we af met Betty Soo. Ze werd begeleid door haar muzikaal en levenspartner Dave Terry op drums en percussie. De herinneringen aan haar vorige optreden met Doug Cox waren goed en de verwachtingen dus hooggespannen. Iets wat zij volledig waarmaakte. Deze nachtegaal uit Austin weet een geluid uit haar kleine lichaam te krijgen dat ons ook deze keer weer versteld liet staan. Een mooie set met een dwarsdoorsnede van nieuw en ouder werk. Als één na laatste song deed ze nog even haar inmiddels klassieker: “Whisper My Name”. We hadden niet beter kunnen beginnen.
In de pauze kon iedereen even bijkomen van deze overtuigende set. Om te starten met Cara Luft & JD Edwards a.k.a. “The Small Glories”. Cara een goede bekende van In the Woods en in veel combinaties bij ons opgetreden blijft positief verassen. We weten dat ze een pracht stem heeft, een snaren virtuoos en een innemend podium persoonlijkheid is. Maar als dit hetzelfde blijft is dit mooi. Maar vaak niet genoeg. Bij Cara is hier geen sprake van. De combinatie met JD, die we wel een ontdekking mogen noemen met prachtige vocals en gitaarspel, geeft een hele andere dimensie aan wat we tot nu toe van Cara kennen. De close harmonies waren van grote schoonheid en deden de dagen van de echte folk herleven. Een mooi voorbeeld van de andere dimensie is de interpretatie van “Black Slide Blues”, wat ze al meerdere keren bij ons gespeeld heeft, maar nu geïntroduceerd door JD, weer geheel anders klonk. De door Jimmy Page gestolen folksong is een vast onderdeel van Cara’s show maar ze blijft hier mee verassen. Haar verhaal van de Cherry tomaatjes die ze zat te eten in het vliegtuig, waarvan de inhoud na een stevige hap in het haar van de passagier voor haar belandde, was hilarisch en een voorbeeld van haar observaties.

Tijd voor een borrel voor de meeste bezoekers en in afwachting van het debuut van Amanda Pearcy. Amanda was gespannen voor haar gig, ze had veel gehoord over In the Woods en het moest goed gaan. Ook was ze op de hoogte van het feit dat haar nieuwe album opeens door iedereen als topper wordt gedefinieerd. Kortom hoge verwachtingen die wat druk op de ketel bracht. Amanda overtuigde volledig, de spanning was alleen te merken aan de wat te lange intro’s van de songs. Ze vertelde over haar leven en hoe ze tot het schrijven van songs was gekomen. Het verhaal over haar zoon in de gevangenis en de song in wording die ze voor hem zong, door de plastic gaatjes in het raam dat de gevangene en bezoeker scheidt, maakte grote indruk op het publiek en onthulde een tipje van een niet gemakkelijk leven. Het verzoek van het publiek voor “No Expectations” honoreerde ze met een welgemeende glimlach. Die andere cover “Ode To Billie Joe”, doen we de volgende keer hebben we afgesproken.

De eet pauze was sfeervol. Het publiek en artiesten stonden of zaten gebogen over de stomende borden stamppot en tevens druk met elkaar in gesprek. Inmiddels was Point Quiet gearriveerd en deze mengden zich gewapend met bord en glas tussen het publiek en de artiesten.

Terug naar de muziek, BJ Baartmans stond al vele malen bij ons op het podium ook vorig jaar tijdens het festival en recentelijk nog met Shannon Lyon. Tevens was hij er om in geluidstechnische zin te ondersteunen. Deze keer begeleidde hij Jeff Finlin, iemand die al lang in de boeken van “nog te doen” van In the Woods stond. Het zelf je geluid af stellen is niet altijd het beste. Ze gingen gelijk lekker stevig los, maar het was ook te hard. Gelukkig werd dit hersteld en konden we genieten van de snaren duels tussen BJ en Jeff. In de ballads kwam de stem van Jeff het mooiste naar voren. Zijn licht gruizige voordracht en intensiteit hadden dan de grootste impact. Ook Jeff kent de klappen van de zweep van het leven, zoals zovele artiesten zoals Amanda ons al eerder vertelde. Jeff had stevig geleefd liet hij ons bij meerdere introducties van songs weten. Vanavond hield hij het bij twee glazen cola op het podium.
Point Quiet bestaande uit Pascal Hallibert: vocals, acoustic guitar, Hans Custers: upright bass, vocals, Simone Manuputty: violin, indian harmonium, vocals, Jan van Bijnen: accordion, dobro, mandolin, glockenspiel, vocals, waren de aangewezen personen om de dag af te sluiten. Zij hadden besloten op grond van de zaal, een oude In the Woods traditie in ere te herstellen door op Pascal op gitaar en vocals na, de rest onversterkt te laten. De leverde een zeer sfeervolle afsluiting op die passend bij de mistflarden van de herfst naadloos aan sloot bij de gemoedstoestand van de bezoeker. Voor diegene die dit gemist heeft kan zich wellicht wat voorstellen bij het geluid wat zoveel verschillende instrumenten zeer vaardig bespeeld aan totaal geluid kunnen opleveren. De Franstalige en in het Nederlands vaardige Pascal introduceerde de songs in het Engels zodat ook de aanwezige collega’s het goed konden volgen. Een staande ovatie was niets teveel voor het inmiddels vermoeide publiek na een lange dag. Een van de bezoekers wist ze nog te verleiden tot een toegift met de accordeon.

Een betere afsluiting van een zeer geslaagde dag konden we ons niet wensen. Mede dankzij een fijn publiek en de groep vrijwilligers. Na het afscheid van iedereen overviel de vochtige eenzame koude in het bos ons wel een beetje.
 

BettySoo & Dave Terry

1.Lie To Me [Jeff Talmadge]

2.Last Night
3.Morning Song To Sally [Jerry Jeff Walker]
4.Blackwing Butterfly [Noelle Hampton]
5.Loose Diamond [Jo Carol Pierce]
6.Never The Pretty Girl
7.100 Different Ways Of Being Alone
8.Whisper My Name
9.Boxcars [Butch Hancock]

All tracks by BettySoo except where noted
Betty Soo|vocals, acoustic guitar
Dave Terry|drums, percussion

Small Glories
1.Had I Paid [JD Edwards]
2.No Friend Of Mine [Cara Luft]
3.Long Long Moon [Cara Luft, JD Edwards, Ashley Condon]
4.True Story [JD Edwards]
5.Waterbound [Dirk Powell]
6.Oh My Love [Cara Luft, JD Edwards, Ashley Condon]
7.Black Water Side [traditional, arr. by Cara Luft]
8.Time Wanders On [Cara Luft/Bella Hardy] (unreleased)
9.Woundrous Traveller [traditional]

Cara Luft|vocals, banjo, acoustic guitar
JD Edwards|vocals, acoustic guitar, harmonica

Amanda Pearcy & Cole Hanson
1.Ribbons And Bows
2.Every Now And Then
3.Pawn Shop Gun
4.Pallet On The Floor [traditional, arr. by Amanda Pearce]
5.An Offering
6.Comfort The Soul Of A Man
7.No Expectations [Mick Jagger/Keith Richards]
8.Mellow Joy

All tracks by Amanda Pearcy except where noted
Amanda Pearcy|vocals, acoustic guitar
Cole Hanson|electric guitar, vocals

Jeff Finlin & BJ Baartmans
1.Walking On Air

2.My Maybeline
3.Mercy
4.Sugar Blue
5.Jesus Was A Motorcycle Man
6.Killed Myself Last Night
7.Better Than This
8.The Perfect Mark Of Caine
9.Sunday’s Forgivin’
10.Postcard from Topeka

All tracks by Jeff Finlin
Jeff Finlin|vocals, acoustic guitars
BJ Baartmans|electric guitars, vocals

Point Quiet
1.Ways And Needs Of A Night Horse

2.Until We Fall
3.Run All You Want
4.Trembling Stars
5.The West Wind
6.Into The Night
7.Days Of Steel
8.Anchors And Birds
9.Alma
10.NY Or Not NY
11.The Man I Was Once
12.Nortena

All tracks by Pascal Hallibert
Pascal Hallibert|vocals, acoustic guitar
Hans Custers|upright bass, vocals
Simone Manuputty|violin, indian harmonium, vocals
Jan van Bijnen|accordion, dobro, mandolin, glockenspiel, vocals