Robyn Ludwick feat. John Ludwick & Bill Chambers

Families & continents

Na acht jaar hebben we in goed overleg met Robyn besloten het voetbalgeweld te negeren en de unieke mogelijkheid om Robyn weer eens op ons podium te verwelkomen, aan te grijpen. Dat vroeg wel enig logistiek inzicht. Vader John, Moeder Robyn, Thomas 12 jaar en Julia bijna 8 jaar uit Texas. De laatste verbleef nog de buik van haar moeder toen Robyn in 2006 haar indrukwekkend debuut bij ons maakte. Moesten samen komen met Bill Chambers uit Australië en er dan via allerlei omwegen toch nog een klein Nederlands staartje aan de toer plakken, dat getuigt van improvisatietalent. Kortom twee continenten op een podium. Beiden uit een muzikaal nest, Bill de vader van Kasey en Robyn het jonge zusje van de Robison broers en de schoonzus van Kelley Willis. Dat genen niet tegen te houden zijn werd weer eens bewezen toen Julia ons podium betrad en een song mee deed op tamboerijn en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was de gepaste armbewegingen maakte op het ritme van de muziek. Inmiddels is Australische Bill, meer “country”, dan veel Amerikanen en deze samenwerking voegt wat extra country saus toe aan de muziek van Robyn. Bill met zijn licht schorre en doorleefde stemgeluid, schudt schijnbaar achteloos de mooiste songs uit zijn mouw en dat geldt ook voor zijn snarenwerk. In een onvervalst Australisch accent vertelde hij over het leven “On the road”, als hij met zijn dochter toert, mooie hotelkamers en flatscreens maar toch vaak eenzaam. Om er ironisch aan toe te voegen dat er altijd wel dames van een jaar of 78 zijn die hem willen vergezellen na de show. Begeleid door Bill en vaak in close harmonies met zowel Bill als John zong Robyn een doorsnee van haar oeuvre, nieuw werk van het laatste album, songs van de nog uit te komen album in oktober en van haar vorige drie albums. Door een kort gesprekje over haar tweede album “Too Much Desire”, speelde ze vanavond, sinds lange tijd weer een aantal songs van dit album. Met name ’72 Texas dat haar opnieuw inspireerde. Met haar karakteristieke stem liet ze horen zowel stevig te kunnen inzetten als ook goed overweg te kunnen met de meer zachtere en intieme songs. Robyn verwees vaak naar haar familie en achtergrond. Het deel wat in Louisiana woont, die vaak het tegenovergestelde zeggen van wat ze bedoelen en roken tijdens het eten. Of de scheiding van haar broer Charlie die ze verwerkt heeft in de song; “Out of these Blues.” Een song waar hij pas jaren na de scheiding toen e.e.a. wat bezonken was naar kon luisteren. Ook liet ze weten in een tussenzin tijdens een introductie, dat haar achtergrond en jeugd van een dermate slechte kwaliteit was geweest dat er voor haar en haar broers een schat aan inspiratie uit voort gekomen is om songs over te schrijven. Niet dat alle songs autobiografisch zijn, maar in ieder geval wel met het juiste inlevingsvermogen gebracht, omdat ze die wereld wel degelijk kent. Het bloedstollende relaas over de prostituee met de naam “Josephine” of de song “Stalker”, met de prachtige frase dat er samen twee mensen in het park liepen, maar dat er maar één van de twee dit wist, is een mooi voorbeeld van hoe deze Texas woman om weet te gaan met hout snijdende oneliners. Dit was overigens absoluut geen song uit eigen ervaring benadrukte Robyn nog eens bij de introductie.
Zowel Bill als Robyn en John hebben met zoveel mensen samengewerkt, op albums gespeeld of deze geproduceerd. Dat het tijdens de maaltijd ontaardde in een “Who is Who”? Waarbij het mooi was om te constateren dat het leeuwendeel ervan op ons podium had gestaan en anders wel aan heeft gegeven dat te willen. En de ervaring van voor Bill de eerste keer en voor Robyn de inlossing van de verwachting die ze had opgebouwd naar aanleiding van de vorige keer, zal zeker zijn vruchten gaan afwerpen in de toekomst. Deze professionals die gewend zijn te spelen in “Rowdy honky tonks”, voor ongeïnteresseerd Australisch publiek en in een “Biergarten” ergens in Duitsland, weten hoe ze een show vorm moeten geven. En achter de grappen en de soms wat voor de hand liggende country deunen, (niets mis mee, of waren we vergeten wat Hank Williams ons heeft gebracht?) gaat een hele wereld schuil van over-levers die nog steeds plezier hebben in hun werk.

Het was een warm afscheid na een lange nacht. Afscheid van een geweldig seizoen en van een stel rasartiesten. “One more gig to go” en dan kunnen Julia en Thomas verder gaan met vakantie houden in Wimberley, Texas. Maar in september als ze eindelijk weer naar school moeten, beginnen wij bij In the Woods ook weer. En alsof het zo heeft moeten zijn, beginnen we met twee mannen uit Texas, die tot de intieme kring behoren van Robyn en John. Tot september!

1.Mr. Saturday Night [Robyn Ludwick/Bill Chambers]

2.72 Texas
3.Departing Louisiana
4.Just Dreamin’ [Fred Eaglesmith] *
5.New Orleans
6.This Time
7.Killin’ The Blues [Rowland Salley] *
8.Lafayette [Robyn Ludwick/Bill Chambers]
9.Roses
10.The Whiskey Isn’t Working [Audrey Auld]
11.Roads Don’t Go [Bill Chambers] *
12.Boulevard

1.Something Good
2.Josephine [Robyn Ludwick/Bill Chambers]
3.Longbow Oklahoma
4.Honky Tonk Feelin’ **
5.Sleeping With The Blues [Bill Chambers] *
6.Stalker
7.Hollywood
8.Out Of These Blues
9.Drunkard’s Dream [Robyn Ludwick/Bill Chambers]
10.Can’t Go Back
11.I’m A Long Gone Daddy [Hank Willams] *
12.Heartache

All tracks by Robyn Ludwick except where noted
Robyn Ludwick |vocals, acoustic guitar, harmonica
Bill Chambers|electric guitar, hawaiian steel guitar, vocals
John Ludwick|bass guitar, harmony vocals
*Bill Chambers|lead vocals
** Julia Ludwick|tambourine, shaker