Jeffrey Foucault feat. Caitlin Canty & Billy Conway

Tomorrow Is A Long Time

Toeren is een belangrijk onderdeel van het leven als je al muzikant je muziek wilt spelen voor publiek. Er zijn momenten vaak bij het terug blikken thuis op de bank, dat er enige romantiek lijkt te zijn in dit noodzakelijke kwaad van het optreden. De eenvoud van het voorspelbare ritme, elke dag hetzelfde patroon. De binding die je opbouwt met je medemuzikanten en soms ook de irritaties. Iets wat je altijd weer gaat missen als je thuis bent. De meeste muzikanten vallen dan in een gat en verlangen weer terug naar het toeren. Of ze vangen het gat op, zoals Jeffrey dat doet, door gelijk te gaan componeren, opnemen of produceren. Jeffrey, Caitlin en Billy hadden de grootste uitdaging van de gehele Europese toer vandaag op de agenda staan. Ze moesten na hun optreden in Zwitserland de avond ervoor vandaag ,om 1700 uur in Lage Vuursche zijn. Gelukkig hadden ze een chauffeur. Maar er zijn betere manieren dan je voor te bereiden op de volgende gig, dan te hangen onder dekbedden en dekens in een onverwarmde bus. Nu zijn kilometers rijden in Amerikaanse begrippen vaak relatief, maar in Europa reizen is toch iets anders. Jeffrey liet in de spaarzame introducties nog wel iets los over de reis, toen hij vertelde precies te kunnen zien aan het bewuste benzinestation dat hij in Duitsland was. Hij lichtte dit verder toe met de anekdote over zijn van origine Duitse grootmoeder, die regelmatig zijn kast omkeerde en hem dan dwong zijn kleding keurig op te vouwen zoals het hoort, alvorens weer in de kast te leggen.

De vermoeidheid leek weinig vat te hebben op de muzikanten, Caitlin wilde wel graag gebruik maken van onze noodvoorraad honing voor in de thee, maar “Jameson”, did a better job”, verklaarde ze later. Van origine was de toer ontstaan met Caitlin als opener en dan Jeffrey en Billy als hoofdact. Waarbij Caitlin in enkele songs wat backing vocals voor haar rekening nam. Gaandeweg de toer werd dit gewijzigd en zoals Caitlin ook aangaf pakte voor dit haar erg goed uit want ze deed gewoon een full show met deze twee kanjers. Dit leidde toch tot een soort voorprogramma van ruim een half uur met de drie muzikanten op het podium en Caitlin in de hoofdrol. Dit deed ze met verve en maakte grote indruk op het publiek. Caitlin ontdekt en onder de hoede genomen door Jeffrey maakte haar Europese debuut. Na de pauze ervaarden we weer waarom we al jaren fan zijn van Foucault. Een breed palet van stijlen, stevige bluesy licks en soms JJ Cale achtige riffs, tot door je ziel snijdende ballads, die altijd ergens over gaan. Dit met de gepaste ondersteuning op percussie van Billy Conway, die zich een ware meester toonde in de kracht van de beperking. We weten allemaal dat deze man kan hakken als het nodig is, uit zijn dagen bij de band Morphine. Maar hij was er in alle rust ter ondersteuning en verfraaiing van het geheel, van brushes tot met de hand zorgde hij voor de percussie. De harmony vocals van Jeffrey en Caitlin smolten tot een prachtig geheel en deden soms denken aan de organische dynamiek van Emmylou en Gram. Wat overigens ook gold voor de interactie tussen Jeffrey en Caitlin. Wat plaagstootjes hier en daar, over haar zogenaamde avontuur als Miss Vermont en veel wederzijdse blikken. Een goed op elkaar ingespeeld trio die ons liet kennismaken met veel nieuw werk van Jeffrey wat waarschijnlijk ergens in mei gaat uit komen. Je vraagt je soms af wanneer heeft Jeffrey geen nieuw werk in de aanbieding? Maar zoals hij zei op het podium: “We gaan ook nog wat ouder en bekend werk spelen”. Hij beloonde de verwachtingen van het publiek door de klassieker “North Bound 35”, geheel akoestisch te spelen samen met Caitlin. Daarna werd er nog een song met Caitlin in de hoofdrol in geheel akoestische setting gespeeld.

De muzikanten hadden het minstens zo naar hun zin als het publiek. Staande ovaties en fluitconcerten van de bijna uitverkochte zaal, lieten de muzikanten tot twee keer terug keren voor een encore. Het enthousiasme werd ruimschoots beloond. En hoe kun je beter een show eindigen dan met een klassieker van Dylan?  En hoe kun je beter een prachtig jaar afsluiten met een titel als: “Tomorrow is a long time.”? Dit geldt zeker voor muzikanten die aan het toeren zijn, wanneer alle tijdsbesef verdwenen is. Dat wat veraf lijkt opeens dichtbij en vice -versa. En met een jaarwisseling in het vooruitzicht verandert ook ons tijdsbesef. Want volgend jaar lijkt ver weg, maar we zien elkaar weer snel in januari 2015. En als het aan de muzikanten ligt wij hen ook,verzekerden ze ons bij het afscheid.
 

1.Come All You Fair And Tender Ladies (a capella) [traditional]

2.My Love For You Wil Not Fade
3.Still Here
4.Southern Man
5.Get Up [Caitlin Canty/Steve Addabbo]
6.Unknown Legend [Neil Young]
7.I Never

All tracks by Caitlin Canty except where noted
Caitlin Canty|lead vocals, acoustic guitar
Jeffrey Foucault|electric guitar, acoustic guitar, vocals
Billy Conway|drums, percussion


1. Everybody’s Famous
2.Careless Flame
3.Jesus [traditional]
4.Rico [unreleased]
5.Des Moines [unreleased]
6.Slow Talker [unreleased]
7.Paradise [unreleased]
8.Oh Mama [unreleased]
9.Northbound 35
10.Leaping Out [Caitlin Canty] **
11.Heart To The Husk
12.Pretty Girl In A Small Town
13.There’s Destruction On This Land [Rev. Gary Davis]
14.Left This Town [unreleased]
15.Hurricane Lamp [unreleased]
16.Ghost Repeater
17.Tomorrow Is A Long Time [Bob Dylan]

All tracks by Jeffrey Foucault except where noted
Jeffrey Foucault|lead vocals, acoustic guitar, electric guitar
Caitlin Canty|acoustic guitar, vocals
Billy Conway|drums, percussion
** Caitlin, lead vocals