Hannah Aldridge
Toen Hannah juni 2016 bij ons op het podium stond bevestigde ze onze hooggespannen verwachtingen ruimschoots. De bliksem sloeg in! Letterlijk in onze geluidsinstallatie en door haar akoestische performance als gevolg hiervan in onze harten. Haar recente uitgebrachte nieuwe album “Gold Rush”, is een bevestiging van wat wij al wisten.
Hannah Aldridge is opgegroeid met de muziek uit Nashville en Muscle Shoals (bekend van de Muscle Shoals Studio). In beide steden groeide ze op en woonde ze met haar vader Walt Aldridge, een Muscle Shoals’ legende, songwriter, muzikant en producer (Ronnie Milsap, Travis Tritt). Hannah is opgeleid als klassieke pianiste. Zij begint pas eigen nummers te schrijven als ze eenentwintig is, tijdens haar opleiding voor sound-engineer aan de Middle Tennessee State University in Murfreesboro.. Haar eerste optredens doet Hannah in het befaamde ‘The Bluebird Café’. Na wat EP’s neemt ze “A Razor Wire” op met negen eigen songs en één song van Jason Isbell, die haar met zijn 400 Unit ook begeleid op deze song. Deze jonge zangeres heeft al een heel leven achter zich en dat is te horen
Alabam(m)y bound.
Deze traditional onder andere bekend geworden door de koning van de Skiffle Lonnie Donegan, zou wel eens het credo van de avond kunnen zijn. Hannah woont nu in Nashville met haar tienjarige zoon uit een eerdere relatie. Maar als je al lang on tour bent en je hebt nog lang te gaan, om precies te zijn tot 20 november. Dan wordt thuis steeds belangrijker. En thuis is eigenlijk Muscle Shoals Alabama. Waar haar vader werkte in de beroemde Fame Studio. Als kind ging ze na schooltijd maar weer even langs omdat ze toch niks anders te doen had. Nu realiseert ze zich pas op welke historische grond ze zich heeft bevonden. Hannah is een professional, door een zeer heftige griep en een oorinfectie waar ze te lang mee had doorgelopen moest ze noodgedwongen afgelopen donderdag een show cancelen in Duitsland. Op wat kuchjes en de thee met honing op het podium na was het misschien te merken aan nog een extra klein heerlijk rafelrandje aan haar stem. Maar zeker niet aan de inzet van vanavond. Haar stem die een geleefd leven verraadt, zowel in de stevig nummers en vocale uithalen als in de meer gevoelige ballads.
Haar bewondering voor het schrijverschap van Jackson Browne werd omgezet in het spelen van de song “These Days” en vertelde zelfs haar zoon naar hem genoemd te hebben. Haar zoon Jackson de inspiratie voor de song “Black and White” werd voorafgegaan door een introductie die haar vakmanschap nog eens benadrukte. Ze worstelde met het derde couplet en vraagt hem om advies en naar zijn grootste bezit. Jackson 5 jaar oud op dat moment neemt haar mee naar zijn kamer en haalt onder zijn bed een schoenendoos tevoorschijn vol met dingen als lego mannetjes, stenen en alles wat jongetjes op die leeftijd belangrijk vinden. In drie zinnen neemt Hannah je mee in de wereld van een 5-jarige. Love songs daar doet Hannah niet aan, op “Shouldn’t Hurt So Bad” na dan. Ze heeft een voorkeur voor horror en ghost stories en schrijft dan ook regelmatig voor films en series muziek, maar voor haar favoriete vampire series is ze nog niet gevraagd tot haar spijt. Het schrijven over demonen is iets wat niet kon in de kringen waar ze in op groeide. Dat was tegen de religieuze voorschriften in haar jeugd. Iets waar ze toch nog even over los ging. Omdat met name het “Practice What You Preach”, vaak niet wordt waar gemaakt door mensen die het belijden. Als tribute aan de muziek van Muscle Shoals was de keus niet makkelijk maar gaf ze aan dat een song van Greg Allman alles vertegenwoordigde wat er in de studio geproduceerd werd. Zo werden we getrakteerd op een indringende versie van “Whipping Post”.
Maatschappelijk betrokken, wellicht als gevolg van eigen ervaringen was ze geraakt door een vrouw die voor de televisie werd geïnterviewd vanuit Death Row in de beruchte gevangenis Parchman Farm. Die vrouw had na jaren huiselijk geweld haar man vermoord. Waar Hannah de vraag stelt had ik het anders gedaan en hoeveel mensen zijn er ter dood veroordeeld voor daden die heel begrijpelijk zijn dat ze gepleegd worden. Met “Dark Hearted Woman” nam ze ons mee naar de Crossroads van Robert Johnson. Ja, deze dame kent haar klassiekers. Dat ze al op jonge leeftijd kon schrijven bewees ze met haar eerste song ooit “Rails to Ride”. Verzoekjes werden gehonoreerd. Refererend aan de vorige keer toen blikseminslag haar dwong tot een volledige akoestische set, nam ze het risico met haar door griep geteisterde keel een bloedmooie geheel akoestische versie van “Howling Bones” te spelen, lopend tussen het publiek. Hetzelfde publiek dat haar niet liet gaan alvorens nog twee toegiften te doen. Een eerbetoon aan haar vader met “Modern Day Bonnie And Clyde” om vervolgens af te sluiten met het titelnummer van haar laatste album “Gold Rush”. De titel gebruikend als metafoor voor het jachtige leven wat we leiden. Niet in het minst haar eigen leven als je in ogenschouw neemt hoeveel ze “on the road” is. Een leven wat ze tegelijkertijd niet wil missen vertelde ze, maar ook regelmatig haat en zich af vraagt waarom doe ik het nog? Ze kan dan met weemoed denken aan haar dagen in Alabama.
1.Aftermath
I2. Know Too Much [Hannah Aldridge/Brad Crisler]
3.Living On Lonely [Hannah Aldridge/Andrew Combs]
4.Old Ghost
5.Lie Like You Love Me [Hannah Aldridge/Randal Clay]
6.These Days [Jackson Browne]
7.Burning Down Birmingham [Hannah Aldridge/Mark Narmore]
8.Black And White
1.You Ain’t Worth The Fight
2.Shouldn’t Hurt So Bad
3.Dark Hearted Woman [Hannah Aldridge/Ashley McBryde/Chely Tackett]
4.Parchman [Hannah Aldridge/Gary Baker/Greg Barnhil]
5.Whipping Post [Greg Allman]
6.Lace [Hannah Aldridge/Ashley McBryde]
7.Rails To Ride
8.The Irony Of Love
9.Howlin’ Bones (unplugged)
10.Modern Day Bonnie And Clyde [Walt Aldridge]
11.Gold Rush [Hannah Aldridge/Ashley McBryde]
All tracks by Hannah Aldridge except where noted
Hannah Aldridge |vocals, acoustic guitar