Eric Taylor, feat. Mathias Schneider & Angelo van den Burg
Het nieuwe album is getiteld: “10”, met daarop een prachtige ode aan zijn overleden vriend en singer-song writer Bill Morrissey. Suzanne Lindfors Taylor is bijna de eerste die ons een mail stuurt in het begin van het nieuwe jaar. Altijd na dat Eric een jaar heeft overgeslagen bij ons, zo hebben we dat afgesproken.
Op gitaar en slide zal Mathias de nodige klankkleur toevoegen aan de stem en akoestische gitaar van Eric. Om het af te toppen en het klankbeeld te vergroten zal Angelo van den Burg zijn percussie set zowel laten ronken als subtiel laten aanvullen aan het totaal geluid.
The Rhythm of Poetry
Eric is al jaren een terug kerend fenomeen op ons podium. We kennen Eric solo, man met gitaar en in diverse combinaties. De laatste jaren wordt hij op zijn Europese tours steevast begeleid door de uit Duitsland afkomstige Mathias Schneider op gitaar en slide. Deze bescheiden man weet op zowel subtiele wijze als soms even scheurend in de meer blues getinte songs, Eric van ondersteuning en tegenspel te voorzien. Het was voor de In the Woods crew een aangename verassing dat het deze keer na zoveel jaren, mogelijk was dat Susan Lindfors-Taylor, partner en manager van Eric kon meekomen voor het Nederlandse deel van Europa tour. Naast deze reünie, is Susan haar bescheiden bijdrage op backing vocals niet te versmaden. En na zes jaar was het ook gelukt om de agenda’s van Eric en Angelo van den Burg voor deze avond op elkaar af te stemmen. Dat moet dan al wel in januari gebeuren anders is het te laat. Deze master of percussion, was er zoals altijd ruim op tijd. Angelo is graag goed voorbereid. Hij was al de hele dag bezig geweest om te rijden naar verschillende locaties om zijn spullen voor vanavond bij elkaar te verzamelen. “Normaliter bij de grote shows, staat alles voor me klaar”, vertelde hij. Overigens genoot hij ervan om weer eens ouderwets voor te bereiden en zelf op te bouwen.
Tijdens de maaltijd en na de soundcheck was het tijd om bij te praten en bij Eric zijn altijd zijn vele ergernissen een onderwerp, de politiek, Facebook en wat dies meer zij. We waren overeengekomen dat Angelo de show zou openen. En dat deed hij met verve, met open mond vergaapten we ons aan de mogelijkheden, geluiden en creativiteit die er in enkele minuten over ons heen kwam. Daarna was het tijd voor Eric, die ingefluisterd door het team, geattendeerd was op het feit dat er een fan op de eerste rij zat, die voor het eerst een show van hem had bezocht bij In the Woods, toen ze slechts negen jaar oud was en hij haar toen “Midget” had genoemd. Daar refereerde hij aan nog voor hij zijn gitaar had omgehangen. Eric is als geen ander in staat tot het vertellen van verhalen, soms is het verschil tussen een song en een verhaal bijna niet te merken. Eric neemt je mee in de werelden waar hij over verteld en zingt. Het werd een bijzondere avond in meerdere opzichten. Waarin dierbare herinneringen het centrale thema bleken te zijn. Naast allemaal oude bekenden na jaren weer op ons podium, ook het gemis van een broer, partner, vader en vriend. Eric was erg gespannen en zichtbaar geëmotioneerd toen hij de song “String of Pearls” voor het eerst speelde voor publiek. Een song opgedragen aan Jan Douma, die samen met zijn broer Jelle al jaren steun en toe verlaat is voor Eric. Het kan stil zijn bij In the Woods, maar bij aanvang van de pauze begint gelijk het geroezemoes, dit was nu anders. De emoties van Eric hadden hun effect op het publiek.
De tweede set begon stevig en de muzikanten maakten optimaal gebruik van elkaars aanwezigheid en dit mondde uit in lange sessie. Duidelijk opgelucht en vrolijk riep hij enigszins verrast: “Man I’ve got a band”. Uiteraard deed Jelle Douma samen met Susan een aantal harmony vocals zoals we inmiddels gewend zijn. Eric is niet alleen bezig met verlies van vrienden en nostalgie als bijvoorbeeld in de song over Bill Morrisey. Hij is zijn gevoel voor humor en ironie nog niet kwijt. In de introductie van de song “Mission Door”, waarin hij vertelde over een hippie kolonie waar hij terecht kwam en dat de door hem geslachte en bereide eenden, zelfs bij vegetariërs in de smaak vielen. Ware het niet dat hij op last van de politie de kolonie moest verlaten. Zijn ontkenningen om de verwijdering te voorkomen werden gelogenstraft door de veren rondom zijn tent. Met het credo: “Never leave evidence” zette hij de song in. Eric besloot de avond met de opmerking dat hij geen toegiften meer doet sinds hij er een keer twee mocht geven op een festival en dat zijn opvolger en hoofdact van het festival niet om een toegift werd verzocht door het aanwezige publiek. De artiest in kwestie, wij noemen geen namen. Had uit pure onmacht de kleedkamer verbouwd. De laatste song een cover van Dylan maakte dit goed en de weg naar de Heineken Music Hall enkele dagen geleden compleet overbodig. We zagen een groep mensen op het podium, die ondanks geen repetitie een geweldige show wisten neer te zetten. En het tekent de klasse van Angelo, die veel geluid kan produceren ook heel stil kan zijn als de song hierom vraagt. Poëzie is eigenlijk de enige vorm van taal die gevoelens kan omschrijven en die waren ruim aanwezig. Blijdschap, gemis, verdriet, nostalgie en vriendschap en zin in de toekomst. Goede poëzie heeft een ritme.
1.Inspiring [Angelo van den Burg] solo
2.Cover These Bones [Tim Grimm]
3.Adios *
4.Prison Movie **
5.Reno
6.String Of Pearls
1.Brand New Companion / Lulu’s Back In Town / Dirty Dirty
[ Townes Van Zandt / variations on Lulu’s by Al Dubin
and Harry Warren / variations on Dirty Dirty by Mike Sumler ]
2.Bill *
3.Mission Door **
4.Nothin’ [Townes Van Zandt]
5.Manhattan Mandolin Blues *
6.I Shall Be Released [Bob Dylan]
All tracks by Eric Taylor except where noted
Eric Taylor | vocals, acoustic guitar
Mathias Schneider | electric & pedal steel guitar
Angelo van den Burg | percussion
* Susan Lindfors Taylor | supporting vocals
** Jelle Douma & Susan Lindfors Taylor | supporting vocals