A Tribute to Eva Cassidy feat. Margriet Sjoerdsma & Dan Cassidy

Spirit will never die!

Er wordt vaak gesproken over de zogenaamde generatiekloof. Deze uit zich op verschillende manieren. Kleding en overtuigingen, maar het meest tastbaar toch wel in muziek. Al lijkt deze kloof minder groot te zijn dan bijvoorbeeld in de jaren ’60. Toen de gezapigheid doorbroken moest worden. Wat overigens niet los te zien was van de betere economische omstandigheden waardoor jongeren “de luxe” hadden om zich met deze zaken bezig te houden. En natuurlijk moeten we niet vergeten dat om groot te worden, het niet ongezond is om je een tijdje af te zetten tegen je ouders en ouderen in het algemeen. Ook Margriet kreeg af en toe een tip over muziek van haar moeder. Wat doe je anders als goede opvoeder met een kind dat gek is van muziek? Al haar puberale verzet brak en tranen welden spontaan op toen zij voor het eerst de muziek van Eva Cassidy hoorde. Muziek liefhebbers hebben allemaal zo’n moment en daarna begint de zoektocht naar nog meer van zulke ervaringen. Een ontdekkingstocht de tegelijk spannend en inspirerend is. In het geval van Eva Cassidy wordt het je gemakkelijk gemaakt. Zij had een fijne neus voor bijzondere muziek en was niet kieskeurig qua genre. Goed is goed! Voor Margriet was het dus niet alleen de ontdekking van Eva, maar nader onderzoek naar haar werk, leverde een schatkist aan nieuwe artiesten op in de diverse genres. Eva schreef eigenlijk op een uitzondering na niets zelf, maar haar interpretaties maakten de songs wel van haar zelf. En juist hier tref je dezelfde geest aan die Eva dreef, maar ook Margriet drijft. Blijven ontdekken, schaven aanpassen en uiteindelijk met recht aan het origineel je eigen versie van een song weten te creëren. Margriet vertelde dat ook zij, net als Eva, uren naar het materiaal had zitten luisteren en frasering, timbre en ritme zich heeft proberen eigen te maken, om er vervolgens haar eigen draai aan te geven. In tegenstelling tot Eva is Margriet wel een podium dier en voelt zich volkomen thuis in het middelpunt van de belangstelling. Zonder overigens enig blijk van sterallures. Ze houdt gewoon van muziek en beleefd dit met intense passie. Zichtbaar in een combinatie van concentratie en plezier met de mannen op het podium. Dan Cassidy de broer van, die alleen al door mee te doen laat zien dat hij volledig achter de interpretatie en het levend houden van de erfenis van zijn zus staat. Deze inmiddels in IJsland woonachtige muzikant/muziek leraar en deel van een muzikaal duo is een vakman. Ook hij kent zijn klassiekers, zijn keuze en interpretatie van het werk van Stéphane Grappelli violist en begeleider van de zigeunergitarist Django Reinhardt, die opnieuw gitaar moest leren spelen met zijn andere hand, na een brand in zijn woonwagen, was fenomenaal. Naast intieme zachte passages, kon hij ook met blue grass uit de voeten. Tevens ontpopte Dan zich als een stand-up comedian met zijn droogkomische humor. Het verhaal over een optreden dat iemand in de pauze naar hem toe komt en vraagt: “Wanneer ga je nu eens iets goeds spelen”? Of de man die amicaal zijn arm pakte en zei: “Je moet professional worden”! Toen hij vertelde dat Margriet ook auteur was en haar boeken besproken werden in de New York Times, onder andere met haar Chinese kookboek: “How to wok a dog”, had hij de zaal aan zijn lippen hangen.
Cord Heineking, die is geboren in Duitsland en nu precies de helft van zijn leven in Nederland woont, was letterlijk de backbone van de groep. Een combinatie van pluk, strijk en soms percussiewerk op de kast van de staande bas en vocals in combinatie met instructies was onmisbaar. Op verschillende gitaren en harmony vocals Arie Storm. Hij werkt het langst van de heren samen met Margriet. Dat was te zien, een halve blik, een flauwe glimlach was voldoende. Of het nu snerpende blues, zinderende slide of subtiele ondersteuning op de verschillende gitaren betrof, hij speelde het met een ogenschijnlijk gemak, dat je zou denken dat is best te doen. Gelukkig, weten de meeste mensen beter.

De pauze werd ingeleid door het a capella off- mike gezongen: “Tennessee Waltz”, begeleid door Margriet op ukelele. In de tweede set wist Margriet de publieksparticipatie tijdens “Wade in the water” tot een geslaagde samenwerking te begeleiden tussen band en publiek
Na de toegift en staande ovatie was er een run op de CD verkoop en de handtekening van de artiest. Dan is er het moment dat je tijdens het opruimen beseft dat het alweer voorbij is en tijd om afscheid te nemen van mensen die je net hebt leren kennen. Maar je weet ook dat muziek die echt is, altijd zal blijven bestaan en van generatie op generatie wordt overgedragen. Margriet is zo’n fakkeldrager en zij weet als geen ander. “Spirit will never die”
 

1.Songbird [Christine McVie]

2.It Doesn’t Matter Anymore [Paul Anka]
3.Blue Skies [Irving Berlin]
4.San Francisco Bay Blues [Jesse Fuller]
5.Say Goodbye [Andrew Hernandez]
6.Time After Time [Rob Hyman/Cyndi Lauper/Jule Styne]
7.Penny To My Name [Roger Henderson/Eva Cassidy]
8.Wayfaring Stranger (traditional)
9.Tennessee Waltz [Pee Wee King/Redd Stewart]

1.Early Morning Rain [Gordon Lightfoot]
2.Wade In The Water (traditional)
3.Won’t Be Long [J. Leslie McFarland]
4.Ain’t Doin’ Too Bad [Dan D. Robey]
5.Drawing Circles [Margriet Sjoerdsma]
6.Who Knows Where The Time Goes [Sandy Denny]
7.I Wish I Was A Single Girl Again [Harlan Howard]
8.Minor Song [Django Reinhardt]
9.Fields Of Gold [Sting]

Margriet Sjoerdsma |vocals, Wurlitzer, ukelele
Dan Cassidy|violin, vocals
Arie Storm|acoustic guitar, electric guitar, pedal steel guitar, vocals
Cord Heineking |double bass, vocals